Kayıp zamanlardan

İki gün önce,
Köye gittim yine.
Iksifeye,
Yani İkizefeye.
Yeni adıyla Özbele!
Bütün şiirlerimi tek tek,
Sansürsüz mansürsüz,
Ulu orta,
Okudum anneme!
Alıştı artık epeydir,
Dinliyor öyle sessizce.
Kime yazdın bunu?
Demiyor artık!
Kabul etti beni, anladı.
Bildi iyice.
Fakat bu sefer,
Bir şey söyledi beni şaşırtan,
Hatırlamadığım kendimden,
Beni bana anlatan.
Bir pasaj verdi bana,
Hipokampüsün olmadığı,
Bilinmez kayıp zamanlardan.
O zamanlardaki Nünerden,
Bir alıntı koydu elime.
Sen,
İşte hep böyleydin.
İki yaşında da,
Üç yaşında da dedi.
Babana çekmişsin.
Onun gibi hayalcisin.
Sonra daldı gözleri,
O da okurdu böyle dedi.
Sesi beli belirsiz titrerken,
Beni bana söyledi,
Beni benden haberdar etti!.