Şiir yazıldıktan sonra üstünde uzun uzun çalışılmalı…
Yazdım, tamam oldu, diye bir şey olmaz şiirde..
Yazılar da öyledir.
Yazıldıktan sonra bir süre mutfakta kalmalı, deyim yerindeyse bir çay gibi demlenmelidir.
Arada bir tekrar tekrar üstünden geçilip değişmesi gereken yerler de değiştirilmelidir…
Çünkü şiir emek ister, zaman ister, çaba ister, duygu ister.
Emeksiz şiir olmaz.
Emek verilmeyen, değerini görmeyen sevgi bile yaşamıyor, değil mi!
Âşıkların, aşk süresince mutlu mesut olmalarının ana nedeni karşılıklı saygı da kusur etmemeleridir. Saygı azaldığın an, sevgi de azalmaya başlar. Bitmez sandığımız dev aşklar hep bu yüzden sona erer; saygı bitmiş, ilişkiler sıradan hale gelmiştir. Çoğu zamanda taraflardan birisi olması gerektiğinden daha fazla fedakârlık yapmış, diğer taraf borçlanmıştır. Hiç kimse alacaklısını sevmez, ondan bir an evvel uzaklaşmak ister. Ayrılıkların özü budur. İlişkilerin devamını da (anne-baba-aile hariç) karşılıklı menfaat dengesi sağlar ki, bu durum da değişmeyen gerçekler arasındadır.
Yaşamda her şey olması gerektiği kadar olmalıdır. Eksiği de, fazlası da sıkıntı yaratır. Öte yandan karşılıksız, tek taraflı fedakâr olmanın da hiçbir anlamı yoktur. Tek taraflı olan sevginin de, aşkın da, evliliğin de hiçbir kıymeti olmaz. Kurumuş çiçeğe su vermek gibi boşuna hizmet etmektir. Her şeyin başı saygı duyabilmekten geçer. Ne olursa olsun, değer verilmeden anlamı olmaz hiçbir şeyin, saygı olmadan sevgi çiçek açamaz.
Şiir, karşılıksız duygu verebilendir.
Şiir, saygı ister.
Şiir, bir sevgiliyi sever gibi nazik olmayı gerektirir.
Şiirin derinliği ise, el değmeden sevgilinin saçlarını örgü yapabilmekten geçer..
Şiir, sevdiğinin bakışlarından ısınabilmeyi öğretir insane; vatan sevgisini, kardeş sevgisini, dostluğun anlamını yaşatır.
Şiir, insanın yüreğine gökyüzünün maviliğini doldurabilen en güçlü duygudur.
Çünkü şiir demek, aşk demektir.
Şiir demek, “seviyorum” diyebilmektir.
Şiir demek, hayal edebilmek demektir.
İşte bu yüzden kötü insanların, kötü düşüncelerin, kötü kalplilerin şiirleri yoktur.
Şiir, sevgi demektir. Ve sadece iyi insanlar başkalarının mutluluğunu isterler. Sadece iyi kalpliler karşılıksız sevgi verebilirler. Bu anlamda şairin bir adı da Sevgi demektir.
Kötü insanlar asla şiir yazamazlar…
Şiir, sevebilenlerin yoldaşıdır.
Şiir, şairlerin kalemidir.
Şair, ay ışığıyla yetinmeyip güneşe doğru koşandır.
Şiir, insanın iç ruhuna bir ışık katar. Günlük yaşamda herkes tarafından görülüp yaşandığını, görmekle bakmak arasındaki ince çizgiyi gösterir.
Şair şiirini yazarken, kelimelerin yer değişimiyle oluşan melodi sesini sanki bir müzik dinliyormuş gibi tam içinde hisseder. Ve şiir, bireyselden ne kadar uzaklaşıp toplumsal sorunların içinde ne kadar çok girebilirse o kadar anlam kazanır, o kadar değerine değer katar.
Şiir, bir kişinin bireysel aşkını, üç beş basit ve sıradan kelimelerle anlatmak değildir…
Şiirin verdiği duygu tüm insanları kapsıyorsa anlamını bulur.
Şiir: “sevelim, seveyim” gibi kısır döngü duygusu değildir.
Şiir, yolunda gitmeyen toplumsal sorunları öne çıkarır, toplumun aydınlanmasına, yeni fikirlerin oluşmasına öncülük eder. Şair bunu kendine dert edinen kişi demektir.
Şair, başkalarının acısını kendi yüreğinden ödeyendir.
Şair, fırtınaya, rüzgara meydan okurken yerlerde sürüklenen yaprakların güzelliğini görüp yazabilendir. İnsanlar sadece kendi duygularına yoğunlaşırken, şair herkesin yüreğine dokunabilecek kadar yüreği gökyüzü olabilendir.
Şiir, bir kentin en lüks mahallelerinde dolaşırken ansızın gece kondu ve yoksul yerlerin içine girebilmektir. Girebilmek değil sadece, onlarla aynı sofrada bağdaş kurup bir dilim ekmeği paylaşabilmektir.
Özel sandığımız hasretlerin, sızıların ve ayrılıkların acısını yazarken aslında toplumun genel bir özetini anlatır şairler şiirlerinde. Kendi acısını anlatırken aslında toplumsal yaralara da değinir.
İnsan emeğinin en yoğun işçiliğidir şiir yazabilmek…
Şiir, bir anlamda insanın kalbi demektir.
Ve hepimiz bu yaşamda en çok, evet en çok sadece insanı severiz.
Hiç bir şeyi bir insanı sevdiğimiz kadar sevemeyiz. Çünkü her şeyin anlamı insanda var olur.
İsterse Dünya’nın en güzel yeri olsun, insan olmayınca bir anlamı olmaz.
Şiir, insandır!
Şairin sadece şiirlerini okumakla kalmayız, onun duygularıyla yüreğimiz dolup taşar, onun şiirleriyle geçmişe döner geleceğin hayallerini kurarız. Bu bazen bizi neşelendirir bazen de garip bir his verse de duygu dünyamız onun duygularıyla beslenir. Bazen de o an aklımıza gelen, “şair der ki” diye bir iki satır okur, o iki satır kendi iç sesimizin yerine geçer. Bazen de biz susarız bizim yerimize şiirler, türküler konuşur.
*
Ey güzel insanlar!
Ey yürekli şairler, yazarlar, sanatlar, ozanlar.
Analar, babalar, kadınlar, genç kızlar, çocuklar.
Köylüler, şehirliler, çocuklar, bebeler ve tüm Dünya insanları. Her geçen gün sağlığınız, huzurunuz, paranız- pulunuz çoğalsın. Bolluk – bereketiniz artsın. Özlem duyduğunuz her şeyi yaşamak kısmetinize yazılsın. Allah işinizi gücünüzü rast getirsin…
Şiir yoldaşınız olsun.
Şiir dostunuz, şiir sevdiğiniz, sevgiliniz şiir olsun. [Aşk Yazarı Mustafa Çifci®- 20.07.2025]
